Slavyanka

Галавой прымаючы нясьмела рок, З дуба цёмнага ляціць павольна лісьце. Кожны дзень ахутваючы ў змрок, Шызы месяц асьвятляе дол iглiсты. I няма больш гора сэрца i тугi: Кволым воблакам знімаюць сум дубравы. Хоць увесь лес ты цалкам абьбяжы - I пачуеш у ім прыродныя актавы. Дзесьці будзе пошчак салаўя, Дзесьцi - клiч прыроды неабсяжнай, На ўзлеску б'е ручай, гарыць зара, Над сьцяжынай зноў глушак крычыць адважна. Кожная хвіліна шчасьця сну Напаўняе душу цёплым светам, Кожны міг, як ода хараству, Прымушае засьпяваць душу паэта.

Additional information